مرا ببخشای

گاهی وقتا حرکتی،عملی،حرفی ویا سخنی از افراد سر میزند که به خودی خود معنای خاصی ندارد وعمدی نیست شاید بر حسب عادت باتوجه به شرایط موجود انجام شده اینجاست که مخاطبها باهمفرق میکنند وان ناشی از نوع تفکر وتربیت انهاست وبه نحوی بصورت ژنتیکی نه اکتستبی واکنش نشان میدهند وخود تا حدودی مقصر نیستند بلکه نوعی فرایند باعث عمل وعکس العمل شده است این همانست که عذر خواهی به دنبال دارد وانسان شریف از عمل ناپسند خود عذر خواهی میکند چون به این مساله واقف بوده که رفتارش نادرست بوده واین از علایم انسانهای بزرگوارست که نمی خواهند دیگران از انها ناراضی باشند اما انجا که عمدی در کار است وعمل ناپسند از روی عمد انجام میشود بیانگر تحلیلی روانشناسانه وتخصص گونه است اینها افرادی هستند که برایشان ادمها فرقی نمکند همه را با یک چشم نگاه میکنند به هر حال این افراد نیازمند هدایت خداوندند در گیرو دار دنیا گیر کرده اند برایشان دنیا مهمتر است از اخرت رضایت وخشنودی افراد برایشان اهمیتی ندارد معنای وجدان در قاموس انها بی معناست و فعلا در گیر ودار خوشی های دنیوی حبس شده اند واز این بابت به ظاهر به خود میبالند 

سخن کوتاه اینکه ما ادم هستیم وادم هم جایز الخطا 

ما نیازمند رضایت دلهایی هستیم که بی هیچ عمدی شاید گاهی موجب رنجش انها شده ایم 

نیازمند کشیدن قلم عفو انها بر اشتباهات ناخواسته خود هستیم ما ادمهای مشغول به خود هستیم که از سر نا اگاهی گاهی بصورت سهوی حرفی بر زبان میرانیم وچه بسا عملی کودکانه که نیازمند ببخشایش پدرانه است 

ما گمراهان تهی دست در بیابان خداییم 

ما کر شده گان نا اگاه بی علامت دنیاییم 

ما کور شده گان دنیای دنی با اینهمه جذابیتهای انییم 

ما محتاج بخشایش خدا وبعد از ان رنجش دیدگان از زبان وعمل خویشییم 

پس ما را ببخشایید 

پس ما را ببخشایید .

اگر ما خطا نمی کردیم که اسممان ادم نمی گذاشتند اگر اشتباه نداشتیم که نباید انسان می بودیم 

پس ما ادمیم ونیازمند بخشایش

درج غبارآلود زمان(نجوای پاک اسمانی) ...